Kościołowi w Polsce drastycznie ubywa wiernych, na tyle drastycznie, że mówi się o sekularyzacyjnym tsunami. Jak wynika z oficjalnych kościelnych statystyk wskaźnik dominicantes, czyli osób uczestniczących w niedzielnej mszy św. wyniósł 28,3 proc., a communicantes (osoby przystępujące do komunii św.) 12,9 proc. Spadek uczestnictwa w mszach Episkopat tłumaczy pandemią COVID-19, ale jednocześnie rośnie liczba aktów apostazji, seminaria duchowne świecą pustkami, a dzieci masowo wypisują się z lekcji religii. Trudno to nazywać efektem pandemii, chyba że zaliczymy laicyzację do pocovidowych powikłań.
Na ratunek ruszyli przedstawiciele rządzących, od ministerstwa edukacji przez ministerstwo sprawiedliwości ocierając się miejscami o religijny przymus. A co na to polski Kościół? Właśnie nic. Nadal trzyma się schematów wypracowanych w średniowieczu z rytuałami, zaklęciami, mitologią, a przede wszystkim wtrącaniem się do wszystkich sfer naszego życia. Co istotne życia nie tylko duchowego i nie tylko osób, które są religijne. Nieustannie słyszę, że odchodzenie od Kościoła, od Kościoła, a nie od religii, jest winą gangreny, która przenika do nas ze świata tzw. zachodu, tęczowego, pełnego rozpusty i rozkoszującego się łamaniem wszystkich przykazań. Tymczasem, poza niewiele znaczącymi gestami, Kościół nie próbuje nawet rozliczyć się z pedofilią w swoich szeregach.
Teraz czekają nas w mediach rządowych pełne goryczy stwierdzenia, że pod wpływem tęczowej, lewackiej propagandy Polacy wolą rzucić kilka złotych do kolorowej skarbonki niż na tacę lub do księżej koperty. I nie dziwi histeria obrońców dotychczasowych zasad utrzymywania Kościoła. Co też by się działo, gdybyśmy wprowadzili dobrowolne opodatkowanie…
