Przejeżdżając przez Kalsk najpierw zobaczymy kościół, o którym często mówi się, że jest drewniany. Jednak z tego materiału zbudowana jest tylko wieża, a wrażenie potęguje klepka na dachu. Z kolei pałac, za sprawą wież i tzw. krenelażu przypomina na pierwszy rzut oka zamek.
W XVI wieku Kalsk został podzielony między rodzinę von Bornstädt i von Löben. Oba rody posiadały tu swoje folwarki. Od początku XVII wieku całość dóbr znalazła się w rękach familii von Bornstädt i pozostała w ich władaniu do końca XVIII wieku. Na przełomie XVII i XVIII wieku wzniesiona została pierwsza siedziba szlachecka. W 1792 roku majątek w Kalsku kupił Ludwig von Sydow – porucznik pułku dragonów, późniejszy dyrektor prowincji głogowsko-żagańskiej oraz właściciel Smardzewa i Szczańca.
Podniesiony z ruiny
Starszą metryką może poszczycić się kościół. Podobno najstarsza kaplica miała tutaj znajdować się już w 1272 roku. W jej miejscu w pierwszej połowie XVI wieku została zbudowana świątynia, jedna z cegieł informuje, że był to rok 1521. Drewniana wieża jest o dwa stulecia młodsza od ceglano-kamiennej części budowli. Początkowo była to świątynia katolicka, ale 1526 roku została przejęta przez protestantów. Na początku wieku XVII umieszczono tu nowy ołtarz o protestanckim charakterze.
Na zdjęciach na tablicy informacyjnej widzimy, że przed 1945 rokiem wyposażenie wnętrza było bogate: wspomniany ołtarz, okazała chrzcielnica z 1722, ośmiokątny baldachim i wreszcie bogato polichromowane sklepieni beczkowe. Dziś nic z tego wyposażenia nie zobaczymy. Po II wojnie światowej remont kapitalny zakończył się w roku 1959.
Obok kościoła zobaczymy kaplicę nagrobną z pierwszej połowy XIX wieku.
Pałac, który udaje zamek
Z kolei pałac zbudowany został na przełomie XVII i XVIII wieku, kiedy właścicielami majątku była rodzina Bornstädt. W XIX wieku obiekt powiększono, dostawiając od północy skrzydło boczne. W latach 1910-1920 dobudowano skrzydło południowe, a następnie powiększono je, przez co budynek stał się trzyskrzydłowy z ryzalitami. Założony jest na planie podkowy, z ośmioboczną wieżą usytuowaną w narożniku północno-wschodnim. Dwukondygnacyjną, podpiwniczoną bryłę akcentują ryzalit i pseudoryzalit. Na elewacji północnej znajduje się zadaszony taras. Elewacje zdobione są dekoracją architektoniczną w postaci gzymsów, lizen, pilastrów, płycin, obramień okien i drzwi, boni oraz rozet. Wewnątrz pałacu częściowo zachował się amfiladowy układ pomieszczeń piętra, reprezentacyjna sień z klatką schodową i drewnianymi schodami, sztukatorska dekoracja sufitów, stolarka drzwi.
Najwięcej pałac zawdzięcza Otto von Sydon, który przebudował pałac, zostało dostawione skrzydło boczne i północne. Na początku wieku XX dobudowane zostaje drugie skrzydło i południowe. Po wojnie pałac przechodzi na własność Skarbu Państwa i był użytkowany przez m.in. Rolniczy Zakład Doświadczalny, Wojewódzki Ośrodek Postępu Rolniczego. W 1998 r. został przekazany przez Agencję Rolną Skarbu Państwa na potrzeby Wyższej Szkoły Zawodowej Administracji Publicznej w Sulechowie.
