Na ten rok przypada 85. rocznica tzw. Polenaktion, czyli wypędzenia z Niemiec do Zbąszynia tysięcy Żydów – obywateli polskich. Polscy Żydzi mieszkający w Rzeszy Niemieckiej, z reguły emigranci zarobkowi, byli jednymi z pierwszych ofiar nowej fazy zradykalizowanych prześladowań pod rządami nazistów. O ich losie opowiada wystawa na dworcu w Zbąszyniu..
Wczesnym rankiem 28 października 1938 r. policja berlińska aresztowała w mieszkaniach lub na ulicy ponad 1500 Żydów i doprowadziła ich do miejsc zbiórki. Jeszcze tego samego dnia zostali przetransportowani pociągiem do polskiej granicy. Większość musiała wysiąść w Neu-Bentschen (w Zbąszynku). Pod strażą i brutalnie obrabowani zostali zmuszeni do marszu na granicę niemiecko-polską w pobliżu miasta Zbąszyń.
28 i 29 października 1938 r. do tego miasta przybyło ponad 8 tys. osób z całej Rzeszy, zmuszani do przekraczania granicy z Polską w różnych miejscach. Polscy Żydzi mieszkający w Rzeszy Niemieckiej byli jednymi z pierwszych ofiar nowej fazy zradykalizowanych prześladowań pod rządami nazistów. Jako imigranci byli szczególnie narażeni. Polski historyk Jerzy Tomaszewski nazywa masowe wypędzenie Polaków w październiku 1938 r. „preludium zagłady”.
Wystawa „Wypędzeni, przygarnięci” skupia się na polskich Żydach mieszkających w Berlinie. Możemy prześledzić tło historyczne oraz losy sześciu berlińskich rodzin, które doświadczyły wypędzenia. Ekspozycja została przygotowana przez Wydział Historii Instytutu Europy Wschodniej Uniwersytetu Freien oraz Active Museum w Berlinie w związku z obchodami 80. rocznicy „Polenaktion w 2018 r. W tym roku wystawę można oglądać w budynku starego dworca kolejowego, poczekalni klasy III, niemego świadka wydarzeń sprzed 85 lat. Będzie ona tu prezentowana do końca października.
Źródło: Fundacja Tres
