Nawet nie wiem kiedy wpadłem na ten pomysł. Może oglądając film „Polska z lotu ptaka”? W każdym razie zdałem sobie nagle sprawę, że w Warszawie ostatnio byłem podczas wycieczki szkolnej, pewnie jakieś pół wieku temu. Oczywiście przez te lata w stolicy tego kraju gościłem wiele razy, ale w systemie pociąg – urząd lub siedziba szefostwa mojej byłej firmy – pociąg. I zrobiło mi się niefajnie, gdyż zdałem sobie sprawę, że Berlin znam stosunkowo dobrze, a odwiedziłem znaczną część nie tylko stolic, ale i większych miast Europy i nie tylko.
Dobra, zatem modny dziś City Break. Plan na trzy dni? Muzeum Polin, Muzeum Powstania Warszawskiego, Łazienki Królewskie i, co najbardziej lubię, włóczenie się po nieznanym mieście. Dwa pierwsze muzea mi zaimponowały poziomem, absolutna czołówka europejska. Nie, nie bogactwem zbiorów, bo Muzeum Historii Żydów Polskich w skarby nie opływa. Chodzi o sposób narracji, poziom ekspozycji, sięganie po multimedia. A Łazienki? Wypieszczone, efektowne, przygotowane na przyjęcie turystów. Tutaj zrozumiałem, dlaczego Warszawa, ale i Kraków, Gdańsk, czy Wrocław wspinają się w rankingach celów weekendowych wypadów zagranicznych gości. Europa.
A sama Warszawa? Cóż, jak większość dużych miast ma swoje lepsze i gorsze „momenty”. Na ulicach słychać głównie angielski, ukraiński i rosyjski, ale nie brakuje również Niemców, Włochów i Francuzów oraz obywateli Bliskiego Wschodu, zarówno tego bardzo bogatego, jak i biednego. Tutaj też wożą, karmią, sprzedają w sklepach osoby ze wschodnim akcentem. Tych ostatnich łączy jedno, są z reguły młodzi i bardzo uprzejmi. Słowem, znów Europa.
Niestety, jedno nie zmieniło się i łączy Warszawę tylko z niektórymi europejskimi stolicami. Kosmiczne poczucie wyższości warszawiaków, którzy i tak w znacznej liczbie są przecież „słoikami” z różnym stażem. Nie wiem, czy sprawia to bliskość rządzących stąd polityków i centralnych urzędników, czy też nadwiślański mikroklimat.
Ale przecież Kraków i Gdańsk też leżą nad Wisłą…
