Powiat sulęciński to miejsce wyjątkowe – nie największe, ale z pewnością jedno z najpiękniejszych w województwie lubuskim. Zalesione tereny, czyste powietrze, bogactwo jezior i rzek oraz dynamicznie rozwijająca się turystyka sprawiają, że mówi się o nim jako o „zielonych płucach regionu”. Problem? Małe zaludnienie, wykluczenie komunikacyjne. Wyzwanie? Walka o utrzymanie położnictwa.
O potencjale, problemach i inwestycjach rozmawiamy ze starostą Tomaszem Prozorowiczem.
LCI: Panie starosto, powiat sulęciński nie jest może największy, ale z pewnością należy do najpiękniejszych w województwie. Czym się wyróżnia?
Tomasz Prozorowicz: To prawda – nie jesteśmy duzi, ale jesteśmy wyjątkowo atrakcyjni turystycznie. Mamy ogromne połacie lasów, prawdopodobnie najwięcej w całym województwie. Do tego ujście Warty, rozlewiska kanałów Postomii w Krzeszycach i nasza perełka – Lubniewice z pięknymi jeziorami. To naprawdę urokliwe miejsca, które przyciągają turystów przez cały rok.
Czy można więc powiedzieć, że powiat sulęciński to takie zielone płuca województwa lubuskiego?
Zdecydowanie tak. Produkujemy tlen dla całego regionu! (śmiech) Mamy czyste powietrze, lasy, jeziora, ścieżki rowerowe, rzeki, grzyby i ryby – wszystko, czego potrzeba, by odpocząć i złapać oddech. To nasz największy atut i powód do dumy.
Czym się wyróżniają wasze gminy pana zdaniem?
W skład powiatu wchodzi pięć gmin: Sulęcin, Lubniewice, Torzym, Krzeszyce i Słońsk. Każda z nich ma swój charakter. Sulęcin to stolica i serce powiatu, centrum administracyjne i gospodarcze. Lubniewice to nasz turystyczny klejnot. Krzeszyce to zagłębie rolnicze i sadownicze – znane z corocznej Krzeszyckiej Jesieni. Słońsk z kolei jest siedzibą Parku Narodowego „Ujście Warty” i bardzo dynamicznie się rozwija. Każda z tych gmin ma coś wyjątkowego do zaoferowania.
A jakie wyzwania stoją dziś przed powiatem?
Największym problemem jest demografia. Ludzi ubywa, młodzi wyjeżdżają do dużych miast, a to odbija się na szkołach i lokalnym rynku pracy. Co roku walczymy o utrzymanie położnictwa w naszym szpitalu, bo to bardzo ważne dla lokalnych rodzin. Połowa mieszkańców powiatu to kobiety – musimy dbać o ich bezpieczeństwo i komfort.
Wyzwania demograficzne często łączą się z komunikacyjnymi. Jak wygląda transport w powiecie?
Mamy pewne problemy z wykluczeniem komunikacyjnym – część miejscowości jest rozproszona, a połączeń autobusowych wciąż jest za mało. Pracujemy nad tym wspólnie z gminami, by poprawić sytuację. Ludzie muszą mieć możliwość dojazdu do Sulęcina, do szpitala, urzędów czy szkół – i przede wszystkim bezpiecznego powrotu do domu.
Nie sposób nie zapytać o drogi. To temat zawsze gorący w samorządach.
Oczywiście. W powiecie mamy około 300 kilometrów dróg, z czego aż 180 wymaga remontu. To ogromne wyzwanie finansowe – koszt kilometra to około 2 miliony złotych. Dlatego każdą inwestycję realizujemy razem z gminami, dzieląc koszty po połowie. Złożyliśmy też wnioski do Urzędu Wojewódzkiego o dofinansowanie m.in. drogi Sulęcin–Miechów oraz Kownaty w gminie Krzeszyce. Liczymy na wsparcie także z Lasów Państwowych.
W powiecie działa również wojsko – garnizon i poligon. To raczej ułatwienie czy utrudnienie?
To ogromne szczęście! Garnizon w Wędrzynie i poligon dają nam stabilność i miejsca pracy. Na naszym poligonie znajduje się jedyne w Polsce miasteczko treningowe, gdzie ćwiczą żołnierze i służby specjalne. Współpraca z wojskiem układa się znakomicie. Wchodzimy właśnie w program „Szpital przyjazny wojsku” – w październiku planujemy podpisać porozumienie z Ministerstwem Obrony Narodowej. To wzmocni zarówno nasze służby zdrowia, jak i bezpieczeństwo mieszkańców.
Wspomniał pan o szpitalu – jak wygląda sytuacja finansowa i organizacyjna?
Jesteśmy w dobrej sytuacji. Szpital w Sulęcinie przynosi zyski, nie ma zadłużenia, a to w dzisiejszych realiach rzadkość. Kończymy remont SOR-u, modernizujemy budynki, rozpisujemy kolejne przetargi. Chcemy rozwijać się dalej – mamy ku temu potencjał i środki.
A inwestycje w innych obszarach? Co z nimi?
Kończymy projekty rozpoczęte jeszcze w ramach Polskiego Ładu – modernizujemy szkoły, drogi, domy pomocy społecznej. W Tursku trwa duży remont DPS-u, poprawiamy warunki dla mieszkańców i bezpieczeństwo pożarowe. Modernizujemy też liceum w Sulęcinie, wymieniamy dachy, ocieplamy budynki. W Starostwie trwa remont biurowca – inwestycja o wartości półtora miliona złotych. To nie luksus, ale konieczność – chodzi o bezpieczeństwo i komfort mieszkańców, którzy załatwiają tu swoje sprawy. Czekamy też na otwarcie nowych programów unijnych – zwłaszcza tych, które pozwolą rozbudować sieć ścieżek rowerowych.
A co mieszkańcy myślą o powiecie? Jak im się żyje?
SONDA
Aurelia Żelechowska: My tutaj żyjemy spokojnie, jest dobrze. Wokół czysto, parki zadbane, promenada nad Postomią naprawdę ładna. W wolnym czasie chodzimy z rodziną na spacery albo do sklepu. Może nie ma tu kina czy basenu, ale i tak jest przyjemnie.
Dominika Walkowiak: Szkoła jest w porządku, nauczyciele dobrze uczą. Warunki są normalne, wszystko działa jak trzeba. Tylko trochę brakuje atrakcji po lekcjach — przydałoby się jakieś kino albo kręgielnia, żeby nie trzeba było zawsze jechać do Gorzowa.
Mirosława: Dla nas, starszych, największy problem to komunikacja. W roku szkolnym jeszcze jakoś jeżdżą autobusy, ale w wakacje ciężko się dostać do Gorzowa na konsultacje. Trzeba kombinować z samochodem, płacić za benzynę. Przydałoby się więcej kursów.
Patryk: Ogólnie żyje się tu spokojnie. Jest park, promenada, można poćwiczyć albo pojeździć na rowerze. Ale jak chce się gdzieś wyjść — do kina czy na basen — to trzeba jechać do Gorzowa. Dobrze by było, gdyby było więcej wydarzeń i lepsza komunikacja.
Stanisława Matelska: Widać, że okolica się rozwija. Dużo się zmienia na lepsze — nowe chodniki, ścieżki rowerowe, piękne miejsca do odpoczynku. Cieszy mnie to, bo widać, że idziemy do przodu. Ludzie są aktywni i chcą działać.
