Latem kwitną nie tylko ogródki, ale i kultura. Kibicujemy naszym na igrzyskach olimpijskich, świętujemy dożynki czy delektujemy się muzyką pod gołym niebem. Ale po co nam w ogóle kultura? Po co nam dni miast, regionalne jarmarki, określenia takie jak Lubuszanin czy nowosolanka, herby, barwy, zwyczaje i tradycje? Samo pojęcie kultury ma mnóstwo znaczeń. Amerykańscy antropolodzy spisali aż 164 definicje. Słownik PWN podaje ich siedem. Z łaciny – cultūra oznacza kształcenie i pielęgnację.
A według Cycerona to coś, co ma doskonalić i zespajać ludzi. To my ją tworzymy, ale i ona kształtuje nas, wpływając na nasze poczucie przynależności i tożsamości. To pierwsze, wydaje mi się, jest obecnie mocno poturbowane. Dołączenie do facebookowych grup nie zastąpi nam namacalnej społeczności.
Potrzebujemy czuć się widziani, słuchani, dzielić z kimś doświadczania i perspektywę. Bo kto, jak nie inny Polak, zrozumie Polacy, nic się nie stało czy to, że w niedzielę musi być rosół? W koreańskim telefonie przeglądamy rolki na chińskiej platformie, gotujemy włoskie pasty we francuskich garnkach, niemieckim samochodem jedziemy do portugalskiej sieci marketów. Kiedyś, jeszcze przecież wcale nie tak dawno, pomarańcze były tylko na święta, a jak ktoś zdobył jeansy z Pewexu, to był gość. Może stąd bierze się to dziwaczne przekonanie, że to, co obce, jest lepsze. Zakorzeniło się to nawet w zetkach*.
Oczywiście, otwarcie na inne kraje i kultury jest wspaniałe. Odkrywamy nowe horyzonty, czerpiemy z twórczości i mądrości innych narodów. Jednak brakuje nam w tym równowagi. Nie możemy zapominać o pięknie i bogactwie naszej własnej kultury, bo gubiąc ją, tracimy część siebie. Na Boże Narodzenie lecimy do ciepłych, śpiewamy po angielsku, polskich pisarzy znamy może tylko tych kilku ze szkoły, a nasze kino kojarzymy wtedy, gdy Netflix wrzuci coś nowego. Potem zastanawiamy się, skąd ta dziura w naszym życiu i czego nam brakuje. No właśnie tego kawałka naszego „ja”.
* ludzie urodzeni w latach 1995-2012
