W tym roku odeszło wielu znamienitych Lubuszan. Grażyna Wojciechowska, Karol Humiński, Marian Zembala, ks. Dariusz Lik, Ewa Bosy… 1 listopada będą wspominani przez wielu, nie tylko z rodzinnego grona. My chcielibyśmy chwilę zadumy poświęcić Zbyszko Piwońskiemu, jednemu z twórców województwa lubuskiego.
Większość z nas kojarzy Go z podpisem pod umową paradyską i z zajmowanego przez niego fotela wojewody zielonogórskiego oraz parlamentarnej ławy. Jeszcze inni zapamiętali Zbyszko Piwońskiego, jako jedną z lokomotyw rozwoju Filharmonii Zielonogórskiej. Jednak dla wielu jest ukochanym „psorem”, bo jak sam chętnie podkreślał przede wszystkim był nauczycielem.
Obyś cudze dzieci uczył
Urodził się w lipcu 1929 w Stawiskach. Od dwunastego roku życia pracował jako robotnik w mleczarni w Ciechanowie. Zaocznie ukończył szkołę średnią, od osiemnastego roku życia był nauczycielem, początkowo w jednoklasowej szkole w Marszowie. Również zaocznie ukończył studia matematyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu. Był kierownikiem kilku szkół w powiecie żarskim, a od 1951 zastępcą dyrektora Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Banacha w Żaganiu. W 1954 został dyrektorem I Liceum Ogólnokształcącego im. Bolesława Krzywoustego w Głogowie. W latach 1969–1982 był kuratorem okręgu szkolnego w Zielonej Górze. Ukończył studia podyplomowe z organizacji i zarządzania oświatą.
Po lewej stronie
W Jego biografii przeczytamy, że był politykiem. W latach 1956–1990 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Wchodził w skład egzekutywy Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Zielonej Górze (1975–1983, 1985–1990). W 1982 objął stanowisko wicewojewody zielonogórskiego, w latach 1984–1990 pełnił funkcję wojewody. W 1990 przeszedł na emeryturę.
Należał do Socjaldemokracji RP, w 1999 przystąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej, zasiadał we władzach krajowych i regionalnych tej partii. W 1993 i 1997 z ramienia SLD uzyskiwał mandat senatora III i IV kadencji z województwa zielonogórskiego. W 2001 po raz trzeci został wybrany z okręgu lubuskiego. W Senacie był m.in. współtwórcą Parlamentarnego Koła Przyjaciół Harcerstwa oraz przewodniczącym Komisji Samorządu Terytorialnego i Administracji Państwowej. W 2005 nie ubiegał się o reelekcję.
Człowiek społeczny
Był działaczem społecznym przez duże „S”. Działał w organizacjach społecznych, Stowarzyszeniu „Uniwersytet Lubuski” i Wojewódzkiej Radzie Przyjaciół Harcerstwa, której był przewodniczącym. Był szefem Stowarzyszenia Przyjaciół Filharmonii Zielonogórskiej i tutaj zielonogórzanie pamiętają Go z niezwykłej akcji. Gdy budowa nowej sali dobiegała końca, a w kasie filharmonii nie było pieniędzy na zakup 400 foteli, Piwoński wymyślił akcję, by każdy meloman mógł wesprzeć muzyków kupując swój fotel. Fotele „rozeszły” się błyskawicznie.
„Przez wiele lat z troską starał się pomagać ludziom, łączył ludzi i zabiegał o ich lepsze życie tu w naszym małym, pięknym regionie, który tak bardzo kochał. Na zawsze zapamiętam Jego słowa – „ może nie być szkoły, może nawet nie być tablicy w szkole, bo w edukacji najważniejszy jest nauczyciel …” – napisała na FB marszałek województwa Elżbieta Anna Polak.
Ojciec założyciel
Jego podpis widnieje pod kluczowymi dokumentami stanowiącymi województwo lubuskie. 10 lutego 1998 r. w międzyrzeckim ratuszu doszło do spotkania przedstawicieli województw gorzowskiego i zielonogórskiego. To początek dyskusji o kształcie województwa lubuskiego. W spotkaniu uczestniczyło 17 reprezentantów regionu gorzowskiego i 14 z regionu zielonogórskiego oraz przedstawiciel Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
13 marca 1998 roku parlamentarzyści z ówczesnych województw gorzowskiego i zielonogórskiego wspólnie podpisali list do ówczesnego Prezesa Rady Ministrów prof. Jerzego Buzka w sprawie utworzenia województwa lubuskiego. Był to ich wkład w kształtowanie nowej ustawy o podziale administracyjnym kraju. Ze względu na miejsce sporządzenia i podpisania dokumentu, został ona nazwany „umową paradyską”…
