Dziś w naszym cyklu, łączącym wiedzę lubuskiego konserwatora zabytków z niesamowitymi zdjęciami Grzegorza Walkowskiego jeden z mniej znanych pałaców, ten w Bobowicku. Wspomina go kilka pokoleń uczniów mieszczących się tuta szkół. I kolonistów, którzy bawili tutaj podczas wakacji.
Jak znaczna część lubuskich rezydencji pałac ten jest położony nad jeziorem. Rozłożył się na wysokim brzegu jeziora Bobowicko. Jak przystało „poważnej” rezydencji mamy tutaj park, budynki folwarczne i dawną oficynę dworską, zwaną także starym dworkiem. Do tego rodowy cmentarzyk z pomnikami nagrobnymi z XVIII i XIX wieku.
Działali tutaj arianie
Nazwa wsi Bobowicko, przez wieki były to Boleliz, Bobelwicka, Rtg. Bobelwitz, po raz pierwszy została wspomniana w dokumencie z 1257 roku wystawionym przez Przemysława I dla klasztoru cystersów w Paradyżu. W średniowieczu wieś miała znaczenie strategiczne – chroniła zachodnie krańce Wielkopolski i główny szlak z Poznania na zachód. W XV wieku właścicielami wsi była rodzina Wattów z rycerskiego rodu Samsonów. W XVI wieku za sprawą kolejnego właściciela, Jerzego Nadelwicza Kręskiego, wieś stała się jednym z ważniejszych ośrodków Braci. Po wypędzeniu arian z Polski, władali tutaj Seydlitzowie, Kalckreuthowie i Dziembowscy. Ci ostatni do 1945 roku. Pałac po 1945 roku użytkowany był przez technikum hodowlane. Po pożarze w 1971 roku przeszedł gruntowną renowację, a w 1996 roku został sprzedany prywatnemu właścicielowi.
Przebudowa za przebudową
Obecny pałac wzniesiono na miejscu dworu o konstrukcji ryglowej, który został posadowiony na zrębie jeszcze starszej budowli, której fragmenty widoczne są w piwnicach. Pałac jest budowlą parterową, nakrytą ceramicznym dachem mansardowym. W wyniku barokowej przebudowy ściany ryglowe zastąpiono murowanymi. Po następnej przebudowie, w XIX wieku, na środkowych osiach elewacji głównej i ogrodowej wprowadzono dwukondygnacyjne ryzality zwieńczone tympanonami, pozostawiając mansardową formę dachu urozmaiconego lukarnami. W drugiej połowie XIX wieku do północnego szczytu dostawiono przybudówkę oraz zwieńczono fasadę nowym, neoklasycystycznym detalem architektonicznym. Ostatnie zmiany wprowadzone w pierwszej dekadzie XX wieku przez Zygmunta Fryderyka Leonarda Dziembowskiego wzbogaciły bryłę o elementy secesyjne: balustradę tarasu, dwa pseudoalkierze, „porte-fenêtre” i znane z przekazów ikonograficznych kandelabry przy tarasie. Prawdopodobnie również w tym czasie w tympanonie fasady umieszczono herb Dziembowskich – Pomian. Wewnątrz brak elementów oryginalnego wyposażenia. Natomiast w Muzeum w Międzyrzeczu znajdziemy przedmioty związane z dawnymi właścicielami pałacu – Dziembowskimi. Jest to m.in. skrzynia na ubrania z 1680 roku z herbami Pomian i Osęk oraz portret trumienny Chrystiana Dziembowskiego.
Oficyna dworska, zwana starym dworkiem, położona obok pałacu, wzniesiona została w końcu XVIII w. Jest konstrukcji szkieletowej, prostokątna w rzucie, parterowa, nakryta dachem czterospadowym.
