Od 2 grudnia br. Teatr Lalek w Zielonej Górze zaprasza na… PRZY, PRZY – spektakl nie tylko dla najmłodszych widzów o bliskości i potrzebie dotyku. Kameralna, wyciszona opowieść złożona z ruchu, muzyki i miękkiego światła, dostosowana jest także dla widzów w spektrum autyzmu. –– To jest bardzo piękna, nietypowa propozycja, która nie opiera się jak to zwykle bywa na tekście, na bardzo dużej ilości słów, tylko na klimacie, na nastroju i przenosi w zupełnie inny świat – mówił dyrektor lubuskiej sceny, Robert Czechowski.
Spektakl powstały w ramach projektu ministerialnego Przestrzenie Sztuki przez Piotra Sorokę – reżysera, choreografa i animatora kultury, powstał z inspiracji „usługą czysto platoniczną” Oktawii Kromer, która opowiada o tym, jak na samotności i potrzebie bliskości robi się biznes.
Na konferencji prasowej zapowiadającej premierę PRZY, PRZY dyrektor Lubuskiego Teatru Robert Czechowski opowiadał nowo otwartym budynku Teatru Lalek, którego inauguracja odbyła się 7 października br.:
– To jest pierwsza konferencja w nowym teatrze, więc jest to historyczny moment – dyrektor wyjaśniał, że układ sceny jest nietypowy, bo zwykle ustawiona jest widownia, schowana w tej chwili w ścianie, która działa w ten sposób, że otwiera ją przycisk na pilocie. – To jest ulubiona podłoga naszych montażystów, ponieważ nie trzeba jej rozkładać fizycznie, sama się rozkłada, sama się zwija – tłumaczył Robert Czechowski. – Można, jak widzicie, na parę sposobów wykorzystywać tą przestrzeń albo grać w takim anturażu jak tutaj, albo grać z widownią klasycznie ustawioną.
Dyrektor teatru pokazywał również, gdzie schowana jest otwierana ściana na zewnątrz, która umożliwia dostawiania sceny i warianty plenerowe.
– Już jesteśmy po pierwszej premierze, czyli po „Don Kichocie”, którego zagraliśmy 7 października – to była inauguracja, a teraz mamy drugą premierę, czyli „Przy Przy”. Przypomnę, że „Przy Przy” to jest jeden ze spektakli, który powstaje w ramach dużego projektu Przestrzenie Sztuki – finansowanego przez Ministerstwo Kultury i Sztuki – współorganizatorem jest Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie. To jest pierwszy element. Już równolegle pracujemy nad kolejnymi trzema spektaklami i w grudniu będzie wysyp premier – mówił Robert Czechowski. – I ten spektakl będzie dedykowany nie tylko małym dzieciaczkom, ale jest właśnie skierowany do zapracowanych ludzi i dzieci.
„- Jest to przedstawienie dedykowane widzom od 1 roku życia… – podkreślał Piotr Soroka, reżyser i pomysłodawca spektaklu. – Nie stawiamy żadnej granicy, jeżeli chodzi o wiek widzów starszych. Po pierwsze dlatego, że dedykujemy to przedstawienie również osobom o różnej wrażliwości sensorycznej, w tym spektrum autyzmu. Ale tak samo dla mnie interesującymi widzami są ci widzowie najmłodsi, naj-najmłodsi, jak i dorośli. Wydaje mi się, że ta konwencja pozwala, aby zaprosić zarówno dorosłych, jak i naj-najmłodszych na wspólny taki przebieg teatralny, zwłaszcza, że umówmy się – to dorośli podejmują decyzję za dzieci, czy przychodzą i na co przychodzą. Dlatego interesowało nas, żeby państwo jako dorośli ludzie mieli również przyjemny odbiór tego przedstawienia. Przedstawienie skupia się na takim temacie przytulania, bliskości, czułości; jest inspirowane gaworzeniem dziecięcym czyli przytulaniem, albo byciem „przy” drugiej bliskiej osobie. Przedstawienie w dużej mierze oparte na ekspresji ruchowej, tutaj ogromny ukłon dla Joanny i Pawła [aktorów – przy. Red.] Bo są szalenie utalentowani, to była ogromna przyjemność pracy. Więc ciało – ruch oraz te dwie niewielkie formy, z którymi Asia i Paweł również pracowali.
Robert Czechowski przypomniał, że jednym z podstawowych zadań teatru jest to, żeby nas wyrywać z tej szarości dnia codziennego, zapominać o problemach i zanurzyć się w zupełnie innym świecie.
– Ja miałem wrażenie, że jestem na dnie oceanu, oglądam roślinki i było mi bardzo dobrze – dyrektor opowiadał swoje wrażenie po obejrzeniu próby generalnej. – Wczoraj się tak zdarzyło, że byli tylko dorośli, wszyscy z rozkoszą sobie popłynęli za atmosferą kreowaną przez dwójkę wrażliwych na ruch na dotyk aktorów. Gratuluję i dziękuję aktorom, bo zwykle jak się otwiera egzemplarze, to zaczyna się od liczenia literek: ile mówię, bo od tego zależy waga roli – podkreślał Robert Czechowski. – Mądry aktor wie, że słowa to nie wszystko, zadań może być dużo na różnych płaszczyznach. To jest właśnie takie nietypowe zadanie, dlatego nie dziwię się, że Piotr wybrał sobie takich aktorów, z którymi nie miał najmniejszych problemów.
Na stronie Teatru czytamy:
„PRZY PRZY” to przedstawienie dedykowane publiczności 1+, osób o różnej wrażliwości sensorycznej, w tym dla osób w spektrum autyzmu, którego głównym tematem jest przytulanie, czułość i dotyk.
Przytulanie – poza tym, że jest dla nas przyjemne – niesie za sobą o wiele więcej korzyści niż nam się wydaje. O tym, że przytulanie jest naturalną potrzebą, można się przekonać obserwując zachowanie niemowląt. Bliski kontakt z ciałem matki sprawia, że niemal natychmiast przestają płakać. Przytulanie to nasza supermoc, która nie jest zarezerwowana tylko dla dzieci. Sprawia, że uspokajamy się, wpływa korzystnie na nasz nastrój, zmniejsza uczucie lęku, rozluźnia mięśnie, łagodzi bóle, dodają energii czy reguluje oddech.
„PRZY PRZY” to spektakl bez słów, historia opowiadana za pomocą ciał dwójki aktorów, form plastycznych, autorskiej muzyki, zbudowane z niespiesznych struktur ruchowych, które pozwolą najnajmłodszej publiczności w pełni przeżyć doświadczenie teatralne oraz rozwinąć więź dziecka z bliskim mu dorosłym.
Realizatorzy:
Reżyseria i choreografia – Piotr Soroka
Scenografia i kostiumy – Adam Królikowski
Muzyka – Szymon Tomczyk
Konsultacje merytoryczne – Marzena Ganczar
Inspicjent – Beata Sobicka-Kupczyk
Obsada:
Paweł Wydrzyński
Joanna Wąż-Stasiewicz
Premiera: 2 grudnia 2023 r.
Kategoria wiekowa: dzieci od 1 roku życia
Czas trwania: ok. 40 minut (czas podany orientacyjne)
Wskazówki sensoryczne: brak gwałtownych zmian światła czy natężenia dźwięku, zaskakujących sekwencji ruchowych oraz agresywnych gestów – korzystanie z pozytywnie kojarzących się sytuacji.
