To brzmi niezwykle, ale okazuje się, że wspaniałość niektórych dzieł sztuki może sprowadzić na nas poważną dolegliwość. Brzmi to jak wakacyjny żart, ale ten zachwyt może skończyć się omdleniem, a nawet halucynacjami. Temu mogą towarzyszyć silne, niekiedy przybierające postać psychozy lęki, palpitacje serca, poczucie dezorientacji. Właśnie takie są, jak przestrzegają medycy, objawy syndromu Stendhala.
Mnie również dopadł zachwyt i to także związany z zabytkami. Oto na najwyższych szczeblach władzy i to tej kulturalnej, zapadły decyzje co do finansowania rewitalizacji naszych zabytków. Pieniążki miały trafić do samorządów, które wskazywały po dziesięć swoich typów. Oczywiście skwapliwie z tej propozycji skorzystaliśmy, w końcu przeliczając liczbę zabytków na jednego mieszkańca mamy ich najwięcej w Polsce. Na dodatek przez lata byliśmy sekowani, gdyż wśród kryteriów przyznawania rozmaitych dotacji i subwencji figurowało “znaczenie dla kultury i historii Polski”. Proszę Was… Tutaj? Łapalibyśmy się najwyżej z Wiciną, grodziskami, Wschową i Międzyrzeczem.
Zatem Lubuskie zgłosiło naiwnie m.in. pałace w Ochli i Zaborze, teatry w Gorzowie i Zielonej Górze… W stolicy dostrzeżono jeden godny wsparcia zabytek. Kościół filialny w Obrzycach. Neogotyk, początek XX wieku, cóż… Fajnie. Może i przyjąłbym to na spokojnie, gdyby nie fakt, że z reguły dofinansowanie otrzymywały samorządy popierające miłościwie nam panujących, a lwią część zabytków stanowiły właśnie kościoły.
Duchowni i rady parafialne zapewne ocierają łzy wzruszenia i czują się zobowiązane, zwłaszcza gdy któryś z polityków przywiezie im wielgachny czek. Ale po co to udawanie, że to pieniądze dla samorządów na najcenniejsze zabytki? Owszem, świątynie trzeba remontować, ale niech władza wprowadzi dedykowany fundusz kościelny. Bo trudno oprzeć się wrażeniu, że jest to rydzykowanie naszymi pieniędzmi i wrzucanie na kościelną tacę naszych pieniędzy w podzięce za show na Jasnej Górze.
